Aleksander Dugin

Kiedy polskie elity polityczne traktują geopolitykę pobłażliwie, geopolityczne rozumienie stosunków międzynarodowych w Rosji zostało spopularyzowane za sprawą opublikowanej w 1997 roku książki Aleksandra Dugina pt. „Podstawy geopolityki”, która doczekała się tam statusu podręcznika w Akademii Sztabu Generalnego, na którym wychowało się już całe pokolenie rosyjskich polityków i dowódców wojskowych. Aby zrozumieć rozmach tej pracy wystarczy przywołać spis treści:

Poglądy Dugina w sposób perwersyjny wyrażają ducha postmodernistycznej krytyki Oświecenia. Wychodząc ze skrajne relatywistycznych założeń antropologicznych sformułowanych przez Franza Boaza Dugin kwestionuje założenia liberalnego uniwersalizmu i domaga się od Zachodu uszanowania rosyjskiej odmienności kulturowej, co wymaga uznania rosyjskiej strefy wpływów i pogodzenia się z rosyjską odmiennością w zakresie kluczowych kwestii określających założenia cywilizacyjne: roli jednostki w społeczeństwie, czym jest państwo i prawo.

Niezależnie od oceny poglądów Dugina—należy zauważyć, że proponuje on oryginalną teorię polityczną, która oparta jest na jasno sformułowanych założeniach filozoficznych i antropologicznych przeciwnych liberalnemu indywidualizmowi.

Trzeba jednak też mieć na względzie, iż za realpolitycznym pragmatyzmem Dugina stoi mroczna, prziesiąknięta prawosławnym mesjanizmem parafaszystowska ideologia wywodząca się z myśli rosyjskiego odpowiednika Bolesława Piaseckiego—Iwana Aleksandrowicza Iljina.

Komentarze z Facebooka